Het mooie gedicht op het blog van Annetanne gaf me een optimistische boost. Een beetje voorbarig waarschijnlijk, maar kinderen verlangen toch ook maandenlang naar hun verjaardag en de voorbereiding van een vakantiereis is ook spannender dan de trip zelf.
Wellicht een miskleun van mij. De winter is nog geen maand begonnen of ik waan me al in de ontluikingsfase van de lente. Terwijl mijn dochter nog niet eens geconfronteerd werd met haar allereerste autorit op besneeuwde of beijzelde banen. Voor mij is dit voorlopig een zegen; wat ik niet weet, deert mij niet.
Elk jaar maak ik diezelfde psychologische denkfout dat het vanaf januari enkel maar de goede kant op kan gaan met onze seizoenswissel en dat we de meest winterse maanden bijna geleefd hebben.
Mijn optimisme wordt zelfs aangewakkerd door het recent bericht dat de temperaturen in New York reeds behoorlijk stijgen. Voor toekomende zaterdag wordt daar namelijk 19° verwacht. Veel te warm voor de tijd van het jaar. Misschien zullen Bush en zijn nakomelingen eindelijk eens hun hersenen inspannen over de ernst van dit natuurgeweld.
Ik voel inderdaad mededogen met de natuur die steeds minder tijd wordt gegund om op adem te komen. Zijn harde tijden niet dé essentiële criteria voor evenwicht, schoonheid en bloei? Het moet voor moedertje natuur a hard knock life zijn these days dat ze haar biologische klok voortdurend moet aanpassen aan onze blasé mentaliteit. Zal ze het geduld blijven opbrengen om ons te behagen?
Ik draai voorlopig mee met de carrousel van het irreële om de lente niet enkel in mijn hoofd te zien spinnen. Mijn tour de jardin en het leven dat ik daar zag, zijn er het expliciete bewijs van.. .
.
.
Kijk daar kan ik mij nu eens helemaal in terugvinden. Ik cultiveer het lentegevoel ook vanaf januari. Is dat een miskleum? Ik vind van niet. Je foto’s zijn het levende bewijs en het licht wordt toch ook anders vanaf januari? En inderdaad het verlangen is het halve plezier. Tulpen en andere voorjaarsbloemen, ik heb ze al in huis gehaald.
Ik ben het eens met Blanche! Vanaf Nieuwjaar concentreer ik me volledig op de komst van de lente – iedere dag is een stapje dichterbij. Al komen er nog donkere momenten en guur of koud weer – het deert me niet meer zo erg als in november of december…
De natuur begint stilletjesaan te ontwaken; de schoenlappersplant begint te bloeien!
Het liedje van de vogels klinkt elke vrolijker, vol van beloften…
Hier bloeien op dit ogenblik sneeuwklokjes, één krokus, drie verschillende hamamelissen, een viburnum, de knoppen van de sleedoorn, de mirabel en de kroosjespruim staan op springen, de eerste bieslooksprietjes staan boven de aarde, en ook de kruidvenkel, het kattenkruid en de wilde marjolein laten hun eerste nieuwe scheutjes zien.
En jawel, ik weet het… het kan nog een hele tijd duren voor het écht lente is, maar dan denk ik altijd: het is precies doordat we er vanaf de jaarwisseling zo naar gaan verlangen, dat de lente extra mooi wordt.
Voor mij hetzelfde; vanals de dagen lengen, kort de winter. Binnenkort al Primula’s in de bloembakken. Ik kijk er naar uit!
’t Is inderdaad voorbarig, maar ik krijg toch ook al volop de lentekriebels. Dat gevoel is intenser in een tuin met vaste planten: straks zie je schier iedere week wel iets nieuws ‘geboren’ worden.
Vanwege te drukke bezigheden had ik oog voor de natuur verloren. Ik sta versteld van je foto’s. Staat er jandorie al zoveel op ’t ontluiken? Verbazend!
Ik ben ook verwonderd over deze foto’s, ik ga geloof ik zelf ook eens onze tuin inspecteren (dat zal in het weekend zijn, want in de week zie ik onze tuin niet bij daglicht).
Persoonlijk kijk ik altijd uit naar december, ik houd van de feestdagen, met mijn zus op bezoek, de gezelligheid, de cadeautjes, het samenzijn. Maar eens het januari is, kan het voor mij ook niet rap genoeg lente zijn! Gek dat ik daar vandaag ook aan liep te denken.
Wat Moeder Aarde betreft, ik houd mijn hart vast…Ik probeer zelf het nodige te doen, maar het is zelfs op die kleine schaal niet altijd eenvoudig. Ik geloof wel dat er een mentaliteitsverandering gaande is, en die is broodnodig! Ikzelf huiver bij de zomerse januari-temperaturen in NY…
Tot slot, mooie nieuwe blog, stijlvol…Veel plezier ermee!
Je verwoord heel mooi wat ik voel. Ik geniet van het zachte weer en verheug me op de lente, maar tegelijk maar ik me vreselijk zorgen over deze temperaturen in januari. Het is niet normaal, en het doet de natuur geen goed. Dubbel.
Ergens zou ik opgelucht zijn als het in februari nog eens flink ging vriezen…maar dan zijn alle jonge plantjes weer dood.
Geuren houden een belofte van lente in, nog voor ik de ontloken bloempjes aan mijn winterharde struik heb opgemerkt. Ik heb ook zo iets van, we hebben het ergste van de winter al gehad. Larie natuurlijk, de winter is net begonnen, maar toch, de lengende dagen, het stemt me zo blij…