In mijn eerste deel (klik hier) had ik de intentie om een bloemenweide aan te leggen op het arme godvergeten lapje grond dat niet van mij is maar waarvan ik steeds het gras moest maaien. Het was toen ietwat over midden april.
Geen loze gedachte; het was een lang gekoesterde droom die werkelijkheid moest worden. Droomt niet elke vrouw van een bloemenweide?
Eerst werd het gras gekortwiekt en op een regenvrije dag huurde ik een zware freesmachine om de graszoden onder te werken. Nadien werd het terrein – verdeeld in drie ongelijke percelen die worden gescheiden door graspaden -genivelleerd en werden de zaden gestrooid zoals Vincent van Goghs zaaier het zou doen. Met een rol werden ze in de schrale grond geperst.
Het was een uitgekiend experiment, want zomaar een bloemenweide aanleggen zonder voorkennis van zaken heeft weinig kans op slagen. Dat had ik van anderen al vaak genoeg gehoord.
Voor het tweede en derde perceel moest ik zaadjes bijhalen uit den Aldi. Hun perceptie van te-gebruiken-kwantiteit-versus-oppervlakte klopte niet zo goed met de werkelijkheid. En voor het laatste zaaibed moesten ook de zonnebloempitten uit de voeding van Davy (mijn dwergpapegaaitje) worden aangesproken.
En dan maar wachten en voortdurend gaan kijken. En elke dag sproeien, want regen bleef uit.
Na veertien dagen zag ik enig resultaat. Duizenden minuscule sprietjes staken overal de kop op. De afwisselende regen en zon van juni wierp zijn vruchten af en telkens ik het gras rondom maaide, was het resultaat duidelijker te zien.
Sindsdien inspecteer ik elke dag mijn bloemenweide die steeds mooiere allures aanneemt. Wat bloeit nu? Wat moet nog komen?
Ik wacht koortsachtig op een bezoekje van Annetanne die mijn bloemetjes een naam zou kunnen geven. Ik wacht op een inspectie van Bart die de talloze insecten-op-bezoek zou kunnen definiëren. Ik wacht op de eloges van toevallige voorbijgangers en op een seintje van bloggers die deze pracht van dichtbij willen zien.
Ik denk dat ik een blogmeeting zal moeten organiseren!
Een lap arme grond, voorbestemd om een bloemenweide te worden.
De freesmachine…
… met een man erachter die het land omploegde…
… en klaarstoomde om te zaaien.
De eerste sprietjes worden zichtbaar.
Het werd toen een groen veldje…
… met schaarse bloemetjes.
Zon en de regen zorgden voor meer bloei.
Zo ziet de bloemenweide er vandaag uit.
En zo. En er moet nog heel veel bloeien!
Ook de ranke zonnebloemen aan het kippenhok krijgen reeds dikke knoppen.
Deze hoeft alvast niet meer te hopen op een mooie zomer.
Read Full Post »
Chelone's blog 
