Sinds maart van dit jaar werd hier het DifTar-systeem ingevoerd. Dat staat voor GeDIFferentieerde TARieven voor de ophaling van huisvuil.
Wij betalen hier dus voor de hoeveelheid afval die we produceren. Of beter: die de fabrikanten grotendeels produceren en waar wij dan moeten voor betalen.
Ik was altijd al een gewetensvol sorteerster en tweewekelijks kon je me op zaterdagnamiddag in het containerpark vinden. Eigenlijk wel een leuke bedoening daar. De conversaties met medeburgers verlopen er gemoedelijker dan die in, pakweg, de plaatselijke Delhaize. Wat iemand koopt is waarschijnlijk meer vatbaar voor kritiek of roddels dan wat iemand dumpt.
En soms kan ik ook stiekem een paar terracottapotten vissen uit de steenslagbak. Als niemand toekijkt natuurlijk, ik heb er een handje van weg. Je kan daar prachtige, ongeschonden winterharde exemplaren vinden, alsof ze daar liggen te smeken om hergebruik.
Die DifTar-methode is veel omslachtiger en ook veel duurder. Je betaalt een euro per buitengesjouwde container en twintig eurocent per kilo gewicht (wat overigens wordt vastgelegd aan de hand van een chipscan).
Voor de laatste negen maanden betaalde ik al negentig euro, zijnde gemiddeld tien euro per maand, voor de ophaling van ‘hun’ vuil voor mij.
Niet dat ik gierig ben, maar ik vergeet vaak om die bak naar de straatkant te slepen. Dan blijk ik plots, na een maand of zelfs langer, te blijven zitten met een grote achterstal restfracties. Algauw ontstaan ten huize Chelone dan Napolitaanse toestanden, enorm naar de zin van de plaatselijke eksters die eender welke eetbare substantie uit de onbedekte plastic zakken pikken.
Op die momenten moet ik de grote middelen gebruiken:
Men trekke zijn zware bottines aan, plaatse een trapladdertje tegen de afvalcontainer, houde zich vast aan de balken van de carport en storte zich op het vuil. En dan nog even een paar been/bil-strekoefeningen. Het vuil zakt altijd aanzienlijk, en des te meer naarmate het avond is, natuurlijk.
Zodoende kan er weer wat her en der rondslingerend vuil bij geperst worden. Zonder er echt bij stil te staan heb ik hierdoor al menig euro uitgespaard. Met dien verstande dat geen oneerlijk burger ’s nachts nog wat van zijn overtollige stenen in mijn klaargezette bak komt gooien.
Ik twijfel nog aan de (recht)zinnigheid van dit project.
Zo ga ik het ook eens proberen, geweldige foto 😉
Slim gezien! En leuk, alweer een teken dat jij van aanpakken weet. 🙂
Zie maar dat je er niet tussenin zakt. 🙂
Op sommige plaatsen wordt per kilo betaald, dan zouden ze weinig zin hebben, jouw acrobatische toeren.
Wat was er eerst, vraag ik mij dan af. De foto of het blogstuk.
Slim gezien, van je ! Pas toch maar op dat je niet valt. 🙂
‘de vervuiler betaalt’ vind ik een goed principe. Ik ben dan ook helemaal voor diftar te vinden. Want het is niet omdat de fabrikanten het produceren dat wij het moeten kopen, al dat verpakkingsmateriaal. Met ons vijfkoppig gezin komen wij hier toe met 1 vuilniszak om de twee weken (niet eens hard aangestampt, acrobatische toeren zoals jij daar uitvoert zijn niet aan mij besteed) en 1 PMD zak om de anderhalve maand. GFT wordt bovendien allemaal ter plekke verwerkt.
@zapnimf
Het onderwerp zat al geruime in mijn hoofd. Ik heb moeten wachten op de komst van mijn dochter om het op papier te zetten. Zoiets als: “Nu je hier toch bent, willen jij of je vriendje eens een foto van mij nemen terwijl ik doe wat ik de laatste tijd geregeld doe”? Ze moesten dan nog wachten tot ik mijn bottines had aangetrokken, de ladder buiten had gezet en zo. Met veel tegenzin hebben ze uiteindelijk toch ingestemd.
Trouwens, ze konden moeilijk weigeren want de meeste afval kwam van hun verhuis.
Niet dat ik die foto mooi vind want mijn ‘gat’ deugt niet. Maar ik heb toch weer eens kunnen uiten waar ik zin in had.
Bengelen kan ik een paar seconden uithouden.
@Bart
Zo goed als jij doe ik het nog niet maar met wat geheugentraining en nog wat meer milieubewust koopgedrag zal ik dat doel binnenkort ook bereiken.
In onze gemeente is een paar jaar geleden het diftar-systeem ingevoerd, en al heel snel is het gewicht van de fractie restafval per inwoner zeer sterk gedaald. Afgelopen jaar was er slechts één gemeente in Vlaanderen die het beter deed (ook een ‘diftar’gemeente trouwens).
Wij hebben ongeveer één keer in de zes weken een container restafval, en zitten daarmee nog een heel stuk onder het ‘gemeentelijk gemiddelde’. (Met ons hele gezin hebben we minder restafval dan in deze gemeente gemiddeld per inwoner wordt geproduceerd.)
Met enige regelmaat krijgen we een factuur, waarbij je geproduceerde afval ook wordt vergeleken met het gemiddelde aantal kilo’s per persoon in de gemeente… wat als je een beetje competitief bent ingesteld, kan helpen om nog net iets meer op je verpakkingsafval te letten.
Ik heb er al eens over gedacht om bij het winkelbezoek de aankopen grotendeels, voor zover mogelijk is, uit te pakken en de verpakkingen ginder te laten. Ik koop hun produkten, maar niet hun afval.
Lange tijd gedaan bij mijn vorige slager en sinds mijn huidige vleesleverancier eindelijk iemand in dienst heeft die de bedoeling wél snapt: plastic charcuteriedozen meenemen zodat je al van de papier-met-plastic vellen en de schaaltjes af bent. Je moet natuurlijk (vooral in het begin) mee in de gaten houden of ze eerst het gewicht van de doos wegtarreren.
Dat kreeg de vorige winkelhulp dus niet in haar koker. Maar dat was er dan ook eentje die ik zag tellen toen iemand “200 ballkes in tomatensaus” vroeg (wat bij ons synoniem hoort te zijn voor 200gr) en die eens aan mij vroeg (ik had een varkenshartje besteld voor de hondjes en dat was half doorgesneden om te kunnen kuisen) of die 2 nog verbonden stukken 1 hartje waren…
En bulk fruit en/of groenten samen in 1 zak voorzover mogelijk (uiteraard gaan de tomaten er niet erg presentabel meer uitzien als er 5 kg aardappels bovenop komen, maar 4 appels en 4 peren gaan niet vechten; gewoon de 2 prijstickets onder elkaar op de zak kleven).
Het zijn allemaal geen tonnen die je uitspaart, maar alle baten helpen zij de mug en ze p*ste in de zee, hé?