Op de laatste dag dat de sneeuw mijn tuin tooide, vereerde een eerder zeldzame gast mij met een bezoek: een fazant. Omwille van de nieuwsgierig geworden poezen, zocht hij beschutting op de gladde takken. Van daaruit bespiedde hij, al glibberend en balancerend, mijn kippenren. De zaadjes die ik daar eerder die dag rijkelijk had rondgestrooid, waren duidelijk zijn doelwit.
Hij is er niet in geslaagd een graantje mee te pikken. Pixel, mijn watervlugge kater, had hem in het vizier, besloop hem met fluisterstille tred, klom welhaast geruisloos de boom in waarop de fazant had postgevat en deed een fikse uithaal. Mis poes. Het gevogelte steeg op en verdween weldra aan de einder.
Ik kon nog net een foto nemen alvorens het beest het luchtruim koos.
Heerlijk!
(Op Brabantse wijze met witloof)
Dat zijn wel mooie beestjes, hè. Enkele jaren geleden heb ik een familie fazanten kunnen observeren. Met de verrekijker. Knap!
En zeggen dat mijn vader zaliger daarop schoot ! Ik lust dat niet, dus laat maar leven.
Ook bij ons streek er een fazant neer. Het maakte me blij. Tot ik de overbuurman met zijn geweer zag rondlopen. Ik heb hem niet horen schieten, maar de fazant heb ik ook niet meer gezien.
Onze tuin grenst aan een stuk natuurschoon (dat helaas plaats zal moeten maken voor een…. autoweg) en ook wij krijgen geregeld bezoekjes avn fazanten.
Maar ik heb nog nooit zo een mooie foto van hen kunnen trekken als die van jou.