Stout, stouter, stoutst

Soms zou ik mijn moeder het liefst achter het behang plakken en er haar vijf minuten later weer uithalen natuurlijk. Maar dat doe je niet, als voorbeeldige dochter van een bijna negentigjarige moeder.
Als ik me honderd procent goed voel in mijn eigen vel, valt alles  wel mee. Alhoewel, op die momenten heb ik zin om grapjes met haar uit te halen wat dan ook weer niet in goede aarde valt. Dan mag ik niet zo onnozel en achterlijk doen van haar.
Ik twijfel heel vaak of mijn moeder wel degelijk dementerend is. Dementie verloopt namelijk in verschillende fasen. De ontkenningsfase duurt bij haar al een eeuwigheid en de agressieve periode zal waarschijnlijk nooit meer voorbij gaan.
‘It’s a hard  knock life for us’ vooral omdat we niet weten of zij het al dan niet moeilijk heeft met haar leven. We hopen dat ze gelukkig is maar dat zullen we nooit met zekerheid weten.
Zolang ik veel chocolade, snoepjes en koekjes meebreng, is onze relatie uitstekend en kan er niet veel stout gepraat worden. Maar van zo gauw die verorberd zijn of er een andere bewoner van het rusthuis te dicht in haar buurt komt, loopt alles mis. Ik heb mijn moeder vroeger nooit zo horen vloeken.
In het begin van het bezoek ben ik de allerliefste, de door God gezondene. Een paar minuten later ben ik verfoeilijk omdat ik het bekertje koffie niet bij haar bekertje bier wil gieten.
Ik heb het er soms heel lastig mee als ze me zegt dat ik oerdom ben en altijd al een moeilijke dochter ben geweest. Als ze mijn achterste vreselijk dik vindt en liever zou hebben dat ik haar nooit meer zou bezoeken.
Op de weg terug moet ik vaak mijn tranen verbijten en is het voor mij niet altijd evident om haar gedrag aan haar ziekte toe te schrijven.
In goede dagen kan ik haar zeggen dat ze gelukkig alerter, jonger en slimmer is dan ik en dat ze veel sneller loopt, het hele huis heeft schoongemaakt en veel boodschappen heeft gedaan. In mijn minder goede dagen wil ik daar zo gauw mogelijk weg als ze me weer beledigt en uitscheldt.  Dan heb ik medelijden met de verpleegsters die worden gekrabd en afgesnauwd.
Ik probeer soms te experimenteren met mijn moeder; als ik haar erop wijs dat ze niet lief is,  dat haar mondhoeken of handen vuil zijn, dat je geen  spaghetti en koeken samen eet of dat ze nu al teveel gedronken heeft. Voelt zij dan ook enige pijn of andere gevoelens? Waarom beseft ze het ene en het andere dan weer niet? Waarom kan ze meedogenloos pijn doen aan anderen en zelf geen pijn verdragen?
Begrijpt ze dat ik naderhand huil? Kan zij ook nog huilen? Kan ze nog denken, voelen?
Wat denkt ze voor ze in slaap valt? Peinst ze nog na over haar overleden man of zoon? Mist ze hen, mist ze ons? Heeft ze smakelijk gegeten, is ze gelukkig?
Ik weet het allemaal niet en er is blijkbaar niemand die me op al deze vragen een antwoord kan geven.
Ze zuigt me naar haar toe. Elke keer opnieuw probeer ik haar te zeggen dat ik haar graag zie en vraag ik haar of ze nog weet hoe gelukkig we waren. Vader, moeder en vijf kinderen.
Zij weet het niet meer en zal zich die gelukkige tijden nooit meer herinneren.
Of wel?

Read Full Post »