Achteloos, laat staan naakt, voor het raam de morgen uitgebreid inluiden, zal ik minstens een half jaar moeten staken. Een stuk of zes buren ondergaan noodgedwongen hetzelfde lot.
Mijn laurierhaag rond de tuin reikte stilaan tot aan de wolken terwijl niemand erover kwam klagen. We zouden met z’n allen werkelijk acrobatentoeren moeten uitgehaald hebben om onze voyeuristische neigingen te bevredigen. Iedereen content, privacy troef!
Tot ik me realiseerde dat enkel ik verantwoordelijk was voor die zes tot acht meter hoge haag en dat niemand ze in mijn plaats zou kortwieken. En dat ze steeds maar hoger en breder zou worden en dat ik de zon minder en minder te zien zou krijgen. Idem dito voor de zonneminnende planten in mijn tuin.
De offertes die ik kreeg voor het kortwieken verschilden naargelang de gewenste hoogte: hoe korter, hoe goedkoper wegens het al dan niet moeten gebruiken van een ladder. De hoogte van slechts 1,9 m deed pijn aan mijn hart en naarmate de werkzaamheden vorderen kreeg ik het tegelijkertijd warm en koud.
De reacties van de buren was navenant; gordijnen werden plots dichtgetrokken, vensters werden gelapt, kinderen riepen hun verbazing uit en slordige achterhoekjes werden snel schoongemaakt .
Niemand kwam en kon klagen, terwijl ook hun haag die jarenlang bescherming bood, voor hun ogen werd geknot.
Sinds ik hier woon, heb ik nog nooit zoveel daken gezien, zoveel erkers, veranda’s, livings en keukens. Minstens zes families werden getroffen en worden meegesleept in deze ‘open en bloot’-castratie. Hier wordt tegenwoordig goed opgelet tijdens het aan- en verkleden.
Het doet raar; je wil niet nieuwsgierig zijn en je wil niet kijken wat er in andermans ménage gebeurt maar je ogen worden er als het ware naartoe gezogen. Naar de ouderwetse vrouwentongen voor het raam, de hartjes met ‘I love you’, naar de eeuwig brandende buitenlampjes van de bange buren aan de overkant. Iedereen kan mijn ongelapte ramen zien en binnenkijken in mijn gordijnloos bestaan.
Mijn laurierhaag rond de tuin reikte stilaan tot aan de wolken terwijl niemand erover kwam klagen. We zouden met z’n allen werkelijk acrobatentoeren moeten uitgehaald hebben om onze voyeuristische neigingen te bevredigen. Iedereen content, privacy troef!
Tot ik me realiseerde dat enkel ik verantwoordelijk was voor die zes tot acht meter hoge haag en dat niemand ze in mijn plaats zou kortwieken. En dat ze steeds maar hoger en breder zou worden en dat ik de zon minder en minder te zien zou krijgen. Idem dito voor de zonneminnende planten in mijn tuin.
De offertes die ik kreeg voor het kortwieken verschilden naargelang de gewenste hoogte: hoe korter, hoe goedkoper wegens het al dan niet moeten gebruiken van een ladder. De hoogte van slechts 1,9 m deed pijn aan mijn hart en naarmate de werkzaamheden vorderen kreeg ik het tegelijkertijd warm en koud.
De reacties van de buren was navenant; gordijnen werden plots dichtgetrokken, vensters werden gelapt, kinderen riepen hun verbazing uit en slordige achterhoekjes werden snel schoongemaakt .
Niemand kwam en kon klagen, terwijl ook hun haag die jarenlang bescherming bood, voor hun ogen werd geknot.
Sinds ik hier woon, heb ik nog nooit zoveel daken gezien, zoveel erkers, veranda’s, livings en keukens. Minstens zes families werden getroffen en worden meegesleept in deze ‘open en bloot’-castratie. Hier wordt tegenwoordig goed opgelet tijdens het aan- en verkleden.
Het doet raar; je wil niet nieuwsgierig zijn en je wil niet kijken wat er in andermans ménage gebeurt maar je ogen worden er als het ware naartoe gezogen. Naar de ouderwetse vrouwentongen voor het raam, de hartjes met ‘I love you’, naar de eeuwig brandende buitenlampjes van de bange buren aan de overkant. Iedereen kan mijn ongelapte ramen zien en binnenkijken in mijn gordijnloos bestaan.
Het is hier stil geworden, ijzig stil.
Buurman Walter bewondert mijn Amberboom en vindt dat ik dringend moet bladblazen. Ik zie eindelijk zijn afgelekte tuin en bemerk nu waartoe hij jaarlijks de hogedrukreiniger gebruikt.
De rechterburen zijn niet content. Die hadden verleden jaar hun lelijke coniferen gesloopt omdat mijn haag er toch al stond.
Ik probeer mezelf en mijn buren gerust te stellen. tegen halfweg de lente van volgend jaar krijgt mijn laurierhaag nieuwe scheuten en zal ze weer veel zin hebben om te groeien. Zo ongeveer een meter per jaar.
Het is wel de bedoeling dat zulke opzienbare slopingswerken in de toekomst minder vaak moeten plaatsgrijpen. Ik geef hen en mij nog hoogstens tweeënhalve meter, net genoeg om elkaar niet meer te moeten begluren.
Buurman Walter bewondert mijn Amberboom en vindt dat ik dringend moet bladblazen. Ik zie eindelijk zijn afgelekte tuin en bemerk nu waartoe hij jaarlijks de hogedrukreiniger gebruikt.
De rechterburen zijn niet content. Die hadden verleden jaar hun lelijke coniferen gesloopt omdat mijn haag er toch al stond.
Ik probeer mezelf en mijn buren gerust te stellen. tegen halfweg de lente van volgend jaar krijgt mijn laurierhaag nieuwe scheuten en zal ze weer veel zin hebben om te groeien. Zo ongeveer een meter per jaar.
Het is wel de bedoeling dat zulke opzienbare slopingswerken in de toekomst minder vaak moeten plaatsgrijpen. Ik geef hen en mij nog hoogstens tweeënhalve meter, net genoeg om elkaar niet meer te moeten begluren.
De twee laatste foto’s zijn ‘na’
Chelone's blog 
