Geluk

Geluk is klein, geluk is zo oneindig groot.

Een gewillig(e) mens, dier of bloem hoef je zelfs niet eens te zoeken.

 

Chelone

 

 

 

 

 

 

Read Full Post »

Blogmeeting – Vergeefse ontsnappingspoging

 

De kleine handdoekjes die ik netjes op de vensterbank had gelegd, lagen verspreid over de vloer. De W.C bleacher en de spuitbus voor verdoezeling van kwalijke geurtjes stonden op de grond.

De bril lag op zijn gat. Het kleine lavabootje stond een beetje scheef.

Ik wist meteen dat zich binnen die vier nauwe muurtjes van mijn kleinste kamertje hartverscheurende taferelen moeten hebben afgespeeld.

Ik maakte een reconstructie van de laatste redding. Het eerste wanhopige gebonk drong niet tot me door toen ik me in de keuken een ginneke uitschonk. Ik dacht dat een van de bloggers met wat meer aandrang om een nieuwe fles wijn gebood .

Bij het tweede, wat hardere gebonk, ergerde ik me al een beetje; wie had daar zo weinig geduld?

Plots hoorde ik wanhopig hulpgeroep en stormde naar de plaats waar die smeekbede vandaan kwam en redde haar uit de nood. De huisvrouw, met de deurklink in haar rechterhand, was zo blij dat ik haar bevrijdde uit haar netelige positie. Ik was in de veronderstelling dat zij ermee heeft kunnen lachen.

Zij, de vorige of latere behoeftige, moet nog veel meer angsten hebben doorstaan. Zij of hij is vol vrees tekeer gegaan; heeft de schoonmaakproducten voor allerhande van de vensterbank verwijderd, is daarna op de bril gaan staan en vervolgens op het kleine lavabootje. En hij of zij heeft daarna het raam geopend in de hoop op een definitieve vlucht.

Die vlucht kon niet anders dan mislukken. Het W.C.- raampje was immers veel te smal voor de achterkant van iedere aanwezige genodigde.

Aan degene die deze benauwdheid heeft moeten ervaren, bied ik mijn oprechte verontschuldigingen aan.

Ik zal de deurknop prompt laten herstellen.

Read Full Post »

Welkom

De chelone’s staan in bloei, sinds gisteren. Net op tijd voor de blogmeeting.

Read Full Post »

Keukenverneuken

 

Mijn oude keuken dateerde van negentienhonderd zes en zeventig, sinds de vorige eigenaars hier bouwden. Menig kastdeur was al spontaan uit haar scharnieren gevallen, de anderen piepten vervaarlijk of sloten niet meer. Door het constante gedruppel van de stokoude ijskast verscheen stilaan een verkrottende decadentie in deze ruimte waar ik toch ettelijke uren per week slijt.

Hoogtijd dus voor vernieuwing.

Ik wilde slechts een eenvoudige uitvoering zonder al te veel moderne snufjes, maar mijn nauw afgemeten budget werd al snel overschreden. De economische wetenschap die me leerde dat alles in de toekomst nog duurder zal worden en dat sparen eigenlijk maar weinig nut meer heeft, overtuigde me enkele maanden geleden om tot een bestelling over te gaan.

Ik koos voor een XXX-keuken (de firmanaam wil ik hier nu nog niet vrijgeven gezien hetgeen wat volgt).

De planning, alsook het uitmeten, verliep vlot. De keuken zou op 5 augustus worden geleverd en op 6 augustus zou ze geplaatst worden.

Ik schrok van de omvangrijke marchandise die hier, stevig verpakt in ettelijke dozen, een nachtje in de living stond. Maar de avond erop zou alle leed snel vergeten zijn en zou ik overgelukkig zijn met mijn nieuwe keuken.

 

Bij het uitpakken constateerde de plaatser dat er een deurkast ontbrak. Een opzichtige rode sticker vermeldde dat die deur wat later zou geleverd worden. Het was net die kast die vroeger ook al geen deur meer had, maar enfin, daar zou ik nog enkele weken mee leren leven.

De installateur bracht zijn in opleiding zijnde zoon mee, een jochie van zeventien. Dergelijke snotneuzen nemen het nog niet zo nauw met netjes werken. Mijn doeken-leggen-en-herleggen werd volkomen genegeerd. Ik besloot daarom dat ik me maar beter afzijdig kon houden en niet te veel wilde denken aan de hoop rommel en stof die ik naderhand zou moeten opruimen. Ik perste intussen kartonnen dozen klein en reed een zestal keer op een neer naar het containerpark met de oude keukenmeubelen die een week eerder tot schroot waren herleid.

Alles ging gezwind tot op het moment dat Ronny, de plaatser, het aanrechtblad moest snijden.

Hij had het naar eigen zeggen in zijn vijfentwintig jaren dienst nooit meegemaakt, maar nu gebeurde het: hij schoot uit met zijn snijmachine en verkondigde me prompt dat een nieuw blad diende besteld te worden. Uit Duitsland. Levertijd acht weken. Maar het zou best eens wat langer kunnen duren omdat de bouwvakantie aldaar pas begonnen is. Ik zou voorlopig tóch kunnen koken, ook al zou alles nog wat losjes zitten.

Om vier uur hoorde ik zoon en vader telefoneren dat ze binnen een uurtje zouden vertrekken. Mijn keuken zou vandaag toch helemaal geïnstalleerd worden!

Ik belde de firma met deze boodschap en na wat heen en weer getelefoneer bleven Ronny en Kevin nog een tijdje installeren.

Zoonlief begon zelfs gretig te boren aan het nieuwe gat voor de afvoer van de dampkap. Hij stond daarbij met beide voeten op het splinternieuwe aanrechtblad (geen nood, dat moest nu toch al vervangen worden) maar zag er het nut niet van in om even een doek te leggen boven de pas geïnstalleerde ladenkastjes. Ik bemoeide me nog steeds niet maar kon er niet aan verzaken om hiervan – in het geniep – een foto te nemen. Ik vond zoiets al te grof.

Later bleek dat de laden niet meer naar behoren wilden functioneren. Het gruis had zich genesteld in de kogellagers van de rails. Hoe vader Ronny naderhand ook probeerde om al die vuiligheid te verwijderen, het lukte hem niet. Hij besloot dan maar om drie nieuwe laden te bestellen.

 

Ronny en C° namen om negentien uur afscheid. De fronten boven de kasten en boven het raam konden toch niet meer gemonteerd worden. Die werden namelijk verkeerd gemeten en pasten zodoende niet. Deze nieuwe waarheid hadden ze voor het laatst bewaard. Ook die onderdelen moesten opnieuw besteld en gemonteerd worden. Lange wachttijd incluis.

En neen, de nachtmerrie was nóg niet voorbij.

Toen ik de volgende morgen opstond, stond de keuken onder water. Enerzijds door het constante gesijpel uit de buizen onder het aanrecht en anderzijds door een grote plas water onder de spinternieuwe koelkast. Bleek dat die niet afdoende sloot en dat het opvangbakje van het condenswater compleet verkeerd werd gemonteerd.

Resultaat: de draagplank onder de ijskast is ook aan vernieuwing toe. Gelukkig heb ik hen nog gesuggereerd om de ijskast even te demonteren om te zien hoeveel water daaronder lag.

Onder het aanrecht is het momenteel nog niet geheel droog. Ik zal morgen wéér moeten telefoneren.

 

Ik heb tot slot een klachtenbrief geschreven naar de firma ‘die alle garanties geeft die me enkel een leider kan schenken’ (volgens hun slogan op het internet). Die aangetekende brief is onderweg.

Intussen is mijn keuken geschilderd en zitten de kasten en laden vol.

Als je de gebreken wegdenkt, ziet ze er prima uit.

Ooit zal ze landelijk worden, omstreeks november, mits misschien nog enkele nachtmerries…

 

 

 

 

 

Update: Door de felle wind van vandaag sijpelt veel stof langs de zijkant van de dampkap.  Moet die weer gedemonteerd worden om het railstysteem schoon te maken? Of zal het geheel vervangen moeten worden?

 

Read Full Post »

Blogmeeting (vierde editie – UPDATE)

Een eerste update vindt u hier.

—> Update twee!

 

 

Read Full Post »

Groen licht voor rood

Dit weekend is vlindertelweekend. Ondanks de niet-ideale weersomstandigheden met veel wind en weinig zon, telde ik er acht in de tuin:

– 1 groot koolwitje

– 2 bonte zandoogjes

– 2 bruine zandoogjes

– 1 Atalanta

– 1 boomblauwtje

– en een okerkleurig mooitje dat niet in de lijst van Natuurpunt staat.

 

Ik kijk al veel naar de natuur, vandaag moest het nog grondiger. Buiten een gigantisch allegaartje van (ver)stuivende bijtjes (waarvan beweerd wordt dat ze aan het uitsterven zijn), had ik het grote genoegen om twee liefkozende libellen aan het werk te zien.

Ze werkten aan een natuurlijke mutatie van hun nageslacht.

Groen met rood, in de libellenwereld, wat zal het worden?

 

Read Full Post »