Orgaangift

 

Het gebeurde toen ik er toch moest zijn om een paar papieren te laten tekenen. Op de toog van de dienst ‘Bevolking’ van de gemeente lagen een paar foldertjes over orgaandonatie. Waarom ze niet even invullen nu ik een paar minuten tijd had. Anders komt een mens daar toch nooit toe.

Even snel reflecteerde ik dat een half mens evengoed begraven of verast kan worden. Wie zou het verschil ooit merken?

Zes handtekeningen heb ik gezet. Mijn exemplaren hoefde ik niet bij te houden; ik sta immers in de database en kan daartegen geen verzet meer aantekenen. Hoeft ook niet.

Jammer dat ik niet verder kon uitweiden over de kwaliteiten van mijn aan te bieden organen en lichaamsdelen. Ik heb namelijk fantastisch goede ogen. Oké, mijn vliesjes zijn niet meer zo uitrekbaar zodat ik een leesbrilletje nodig heb, maar in het ver zien ben ik een absolute kampioen. Ik zie nog elk verkeersbord op grote afstand en als iemand geld verliest zal ik de eerste zijn om het te vinden.

Mijn neus is volgens mij ook niet mis; niet krom, niet te groot en niet te klein en bovendien is hij heel opmerkzaam. Hetzelfde kan eigenlijk gezegd worden van mijn oren die tot de doorsnee maat kunnen gerekend worden. Ze zijn wel erg gevoelig en hebben af en toe een propje te verwerken.

Mijn mond is heel erg sensueel en ontvangt ogenblikkelijk de juiste signalen. Om die te voelen neemt de ontvanger best mijn linkertepel gelijk ook over. De rechtse daarentegen is wat flauwtjes voor ontvangst en zou enkel als ornament kunnen dienst doen.

Mijn haar kan ooit nog dienen als toepetje of verlengstuk. Het groeit als kool, is heel dik en de grijze exemplaren kunnen in een wip gekleurd worden. Pas toch op voor allergische aandoeningen; ze verdragen enkel natuurlijke producten.

Mijn longen worden beter niet herbruikt. Ze vertonen ongetwijfeld ferme sporen van de rookwaar waaraan ik me bezondig. Alhoewel, ik heb vroeger veel aan sport gedaan en hun inhoud is niet te onderschatten.

Hetzelfde kan gezegd worden van mijn baarmoeder. Kinderen krijgen was voor mij geen enkel probleem; mijn baarmoeder is een grote zaal. Menig gynaecoloog heeft me verkondigd dat daar nog een tiental embryo’s kunnen gehuisvest worden, ook nog na mijn vijftigste. Mijn bekken is niet erg breed maar kinderen floepen er desalniettemin vlekkenloos door.

Mijn maag is ijzersterk en verdraagt de meest gepeperde spijzen. Mijn buikwand is minder appetijtelijk van uitzicht maar kan zeker nog gebezigd worden voor huidtransplantaties allerhande.  Want hoe ik ook probeer, hij blijft permanent aanwezig.

Mijn voetjes moeten in ieder geval gerecycleerd worden; fijn en smal als ze zijn, passen ze in elk schoentje van de mooie prins. Een dikke teen is weliswaar geopereerd geworden. Kon ik er iets aan doen dat mijn moeder absoluut wilde dat ik prima-ballerina werd?

Mijn benen zijn wat ouder geworden maar mits een paar keer scrubben kunnen ze er wel weer tegenaan voor een aantal jaren. Ze zijn het ganse jaar wat lichtgetint en verbranden nooit bij een teveel aan zon.

Mijn rug wordt liefst onmiddellijk afgevoerd, al houdt hij nog wel stand op voorwaarde dat hij de eerste uren van de dag even zou kunnen roderen.

 

Eigenlijk voel ik me goed vandaag. Weten dat na mijn dood misschien iemand nog zal kunnen profiteren van mijn organen die ik vandaag ten dienste heb gesteld.

Het stemt me vrolijk.

Enjoy me!

Read Full Post »

De waarde van het essentiële

 

Het bericht over madam Menck is ook hier hard aangekomen. Plichtsbewuster kon ze niet zijn. Soms, wanneer ze te ziek was om te gaan werken, porde ik haar aan om eens een dagje thuis te blijven en uit te zieken. Neen, met koorts sleepte ze zich naar de dokter om een voorschrift voor een paardenmiddel en ging nadien toch werken. Ze heeft zich niets te verwijten, integendeel.

Het is alsof vele firma’s de crisis als stokpaardje gebruiken om zichzelf in de toekomst in te dekken voor eventueel aankomend onheil. Ik hoop dan ook van harte dat hun bedrijf in het honderd loopt door gebrek aan gekwalificeerd personeel en dat ze zich later (te laat) zullen realiseren hoeveel meerwaarde goede arbeidskrachten voor een winstgevende firma betekenen.

De negatieve aspecten van mijn job heb ik de afgelopen maanden leren relativeren. Vooral nu welhaast enkel de knelberoepen nog vacatures bieden heb ik, achteraf beschouwd, een nog niet zo slechte beslissing genomen. En wie weet worden de beroepen in de zieken- en bejaardenzorg eindelijk eens opgewaardeerd. Het zou een goede zaak zijn.

Het moest er eens van komen dat macho-managers die tandenpoetsend door de gangen van hun bedrijf paraderen eindelijk eens het deksel op de neus kregen. Is er in deze tijden nog applaus voor hun achterlijke gedrag, hun ellenlange discussies, hun tele-persconferenties waar details de items van het moment beheersen? Incentives, teambuilding, objectives: zonder krediet zijn ze waardeloos in de huidige slabakkende economie. Drie krachten kunnen vervangen worden door een enkele die minder praatjes heeft.

Ze zullen de verkeerden ontslaan, de duursten bewaren of reëvalueren, de goedkoopsten verkeerd inschatten en/of geen kans geven. Of omgekeerd. Neen, dat zullen ze niet doen, ze zullen enkel gaan voor hun eigen vel.  

Ik zwijg tegenwoordig over de wantoestanden die ik ervaar, om mijn job niet te verliezen. Het menselijk aspect is nu niet nu meer aan de orde. Ja-knikken moeten we doen, altijd en overal.  En nooit meer in zwangerschapsverlof gaan, nooit meer ziek zijn en handelen als een duizendpoot.

Een ware kunst is het om nu nog een gat in de markt te vinden. 

En in deze tijden heb ik gesolliciteerd voor een job bij de gemeente. Mijn kandidatuur werd voorlopig weerhouden en ik mag deelnemen aan de selecties. Selecties, wervingsreserves: het zijn loze woorden geworden. Misschien maak ik kans en kan België door mij besparen.

Of moet ik die plaats aan jongeren laten die nog meer moeten knokken?

Read Full Post »

Niet te koop

 

 

Tot overmaat van ramp blijkt dat mijn huis nu minder waard zou zijn dan vijf jaar geleden. Net nu de jaarlijkse vastgoedbijlage van Het Nieuwsblad het tegenovergestelde beweerde in zijn uitgave van verleden maand. Ik had altijd gedacht dat makelaars een goed zo hoog mogelijk schatten, overdreven zelfs, zodat ze een hoger bemiddelingsloon zouden incasseren. Bovendien moet ik hemel en aarde verzetten om mijn eerste raming van vijf jaar geleden, die ik hen meegaf ter vergelijking, terug te krijgen. Waarom houden ze die achter? Of is mijn vermoeden juist als ik denk dat daarachter iets louche verscholen kan zitten? Bovendien is de oude keuken totaal vernieuwd, is de tuin volledig aangelegd en heeft mijn slaapkamer nu een groot raam met zicht op de tuin. Met elf procent vermindering (zoals in de media wordt gezegd) in vergelijking met dezelfde periode van verleden jaar zou ik nog kunnen leven maar met 35.000 euro minder heb ik grote bedenkingen.

Wat bezielt zo’n makelaar dan? Een grotere marge als voordeel op de crisis? Minder koosjere praktijken die ze gaan handhaven?

Een mens zou dus een oen zijn om zijn huis onder deze omstandigheden te koop te stellen en zich een kleinere woonst aan te schaffen of te gaan huren. Die aankoopprijzen zijn immers wel gestegen.

Dan nog liever blijven aanmodderen om de eindjes aan elkaar te knopen. En dat lukt me, voorlopig, zonder krediet. Want als je dan een bank gevonden hebt die je wil helpen, blijkt algauw dat deze hulp eerder leegzuigen betekent en dat de addertjes onder het gras van zo’n contract nu nog minder te traceren zijn als voor de financiële crisis. Bedenk daarbij dat banken beroep moeten doen op steun van ons, de belastingsbetalers. Hun arrogantie druipt er nog meer van af dan weleer. Ik begrijp hun pretentie en onbereidwilligheid niet nu ze eigenlijk een toontje lager zouden moeten zingen.  Waar zullen ze hun klanten vandaan halen als ze zich enkel nog willen richten tot de allerrijksten die inmiddels ook een stuk armer zijn geworden?

Mijn vorige stukje omtrent mijn woning was erg pessimistisch omdat ik door het bos de bomen niet meer zag. Maar toch kies ik voor de moeilijke weg. De weg van het inleveren, van het besparen en van het nog meer focussen op een leven met minder materiële vrijheid. 

En ik leef nog altijd, mijn innerlijke waarden zijn nog steeds dezelfde gebleven en ik heb een schuldgevoel en ben verlegen tegenover degenen die moeten overleven met een heel stuk minder dan ik.

Bedankt voor jullie morele steun. Het was helemaal mijn bedoeling niet om financieel gesteund te worden. Mijn excuses moest dit anders zijn over gekomen want ik wilde enkel mijn gevoelens bloggen.

Read Full Post »