Een maand geleden kreeg ik telefoon van de achterbuur. Met de krop in de keel vertelde hij me dat hun Sidonie overleden was. Jarenlang hadden ze voor mijn afvallige kater, Chocotoff, gezorgd. Hij was bij hen komen aankloppen nadat mijn jongste dochter hem, toen ze zeven was, uit het raam van de eerste verdieping had gegooid. Je weet wel, om te zien of hij, als kat, bij wijze van experiment, op zijn beide pootjes zou terechtkomen. Chocotoff overleefde de sprong maar sindsdien zagen we hem nog slechts sporadisch opduiken, aan de einder van de tuin.
Hij was zeventien toen hij overleed. Waarschijnlijk van een attaqueske, zo zei de buurvrouw. Hij was vredig ingeslapen nadat hij ’s avonds nog zijn kattenmelk had gekregen.
De buurman en zijn vrouwtje konden het niet aan om hem zelf te begraven, ze vroegen of ik het wilde doen. Ik begroef hem in het naburig bosje, naast Jeaninne, de kip, die een paar dagen voordien overleed, ook van ouderdom.
De eeneiige tweelinghelft van Chocotoff, Milky Way, bleef hier al die jaren wel wonen. Een langharige adonis, even mooi als zijn broer, maar stiefbroer van een reeks van vijf achterkomers waartegen hij moest optornen.
Milky Way had het de laatste ook tijd erg moeilijk. Eerst vond hij het kattenluikje niet meer, daarna wist hij niet meer of hij al gegeten had. Het ging van kwaad naar erger; de laatste week moest ik hem naar zijn bed brengen. Hij at en dronk niet meer.
Vandaag, precies een maand na het overlijden van zijn broer, heeft ook hij de strijd opgegeven. Vanmorgen ademde hij nog flauwtjes, deze namiddag helemaal niet meer.
Het deed meer met mij dan ik had gedacht. Huilend heb ik hem naast Chocotoff, zijn echte broer, begraven.
Zeventien jaar later liggen ze weer naast elkaar.
Chelone's blog 