In maart viel hier niet veel te beleven. Niet omdat de natuur bleef stille staan, maar omdat ik de tuinwerkzaamheden nog eventjes niet zag zitten.
Er zijn er, zoals mijn achterbuurman, die steeds vooruitlopen op de seizoenen en in de late herfst hun tuin reeds helemaal gefatsoeneerd hebben voor de lente. De lente die, je weet het nooit, de al dan niet strenge winter eerst nog moet trotseren.
Mijn mentaliteit is enigszins anders. Ik laat de boel de boel in de winter. Hij is al kleurloos en kaal genoeg. Ik mijmer dan nog wat na over de seizoenen die eilaas gepasseerd zijn en kijk liever uit naar de lente als ik de lente al wat voel. Wij rusten samen, in harmonie en in luiheid. We verstoppen ons in al wat ons warm kan houden.
Mijn tuin en ik hadden een telepathie-gevoel toen de zon plots begon te schijnen.
Ik zag het meteen al aan de massale opkomst van het zevenblad. Annentanne , ik schenk je ze graag, op voorwaarde dat je ze zelf komt uitsteken (liefst met lange wortel en al).
Niemand die mij in short zag met spierwitte benen. Mijn korte mouwen stroopte ik nog wat meer op en verankerde ze tussen de bandjes van mijn BH. Twee vliegen in één klap: intensieve arbeid en op de koop toe nog een kleurtje krijgen dat vandaag alweer begint te verdwijnen. Ik wied de laatste jaren ook liever zittend zoals madam Menck, zelfs op een ergonomisch kussen. Maar met handschoenen werken is daarentegen niet aan de orde. Doornen, stekels, schrammen en bloed: het zijn de stigma’s van de echte tuinvrouw die ik ooit zou willen zijn.
Enfin, de grassen, die licht behoefden, zijn eindelijk geknipt. De Photinia fraseri werd gekortwiekt voordat zijn gevriesdroogde bladeren in de vijver zouden belanden en de toverhazelaar werd duchtig teruggesnoeid. Het verdelgen van het zevenblad werd geïgnoreerd als de zon en mijn gemoed niet op de juiste plaats stonden (een regenbuitje en ik kan opnieuw beginnen) maar er was genoeg ander tuinwerk te verzetten. Goed voor de natuur, voor de conditie en voor mijn lijn die aan alle kanten in volume is toegenomen de laatste maanden.
Er werd ook al kalk gestrooid; magnesium tegen de verzuring van de bodem en goed voor een diepe groene kleur van de planten.
De hakselaar heeft uitmuntend werk geleverd. Een fantastisch apparaat, zo’n shredder. Dood hout krijgt een nieuw leven op de schorspaden. Vogels scharrelen er naar hartenlust en het onkruid wordt versmacht.
Lichamelijk ben ik kapot. Geestelijk eigenlijk ook omdat mijn moeder op haar eenennegentigste werd opgenomen in een psychiatrische instelling, op uitdrukkelijk en dwingend verzoek van het rusthuis waar ze verbleef. Omdat ze te opstandig is en zich niet meer wil laten verzorgen. Het geeft me hartzeer dat ze dit op deze leeftijd nog moet meemaken.
Ik zoek steun in de natuur, met mijn foto’s als blijvend houvast.
De kalk heeft nog wat nattigheid nodig.
De alliums hebben al kleine kopjes
De duivelswandelstok (Aralia elata), hij doet het altijd
De klimhortensia, hij zal ooit eens bijgesnoeid moeten worden.
Als ik eens bij je passeer, wil ik zeker wat zevenblad-met-wortel meenemen!
[…] eerst de commentaren hier en de reacties op mijn commentaren elders en merkte dat Chelone reeds een reeks foto’s van haar tuin op haar blog geplaatst had. Omdat ik dit keer niet te laat wou zijn, heb ik dan maar direct mijn […]
Echt veel werk zo’n tuin!
Jammer dat je die zorgen over je moeder moet meemaken, maar zou ze wel echt beseffen wat er gebeurt?
Dat opstandige hoort nu eenmaal bij dementie en waarschijnlijk is in haar ogen alles normaal…
dikke hugg!
Moge de therapie een gunstige uitwerking hebben op je moeder, Chelone.
Wat je tuin betreft: om door een ringetje te halen!
vanachter mijn laptop gezien lijkt het mij een toffe en diverse tuin te zijn. Fijn om erin te vertoeven. Blij om te lezen dat je ook zonder handschoenen werkt, zelf moet ik ook alles kunnen voelen. Schrammetjes horen erbij! nog veel tuinplezier.
Je tuin mag weer gezien worden ! Proficiat !
Sterkte met je moeder.
Wat ziet je tuin er al mooi en opgeruimd uit! Mooie foto’s.
Veel sterkte met je moeder. Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn inmiddels overleden hoogbejaarde vader; had in die tijd vaak een extra glaasje port nodig in het troostende groen van de tuin…
Om het met de woorden van http://the666bbq.blogspot.com/ te zeggen: you can bury a lot of troubles digging in the dirt. Tuinwerk is, gelukkig, bijzonder therapeutisch…
Een mooie, verzorgde en rustgevende tuin. Sterkte met je moeder.
Mooi en veel sterkte!
Je tuin blijft een plaatje, maakt niet uit welk seizoen het is.
Mijn tulpen willen niet dit jaar, maar ik haal ze dan ook nooit uit de grond. Ik heb ook zo het idee dat ze liever veel licht en lucht hebben en dat dit stadstuintje hier er niet voor geschikt is.
Je buurman doet er geen goed aan om alle herfsttroep metten op te ruimen. Onder afgevallen bladeren en takken vinden kleine dieren immers bescherming in de winter.