Onlangs lichtte Het Nieuwsblad alle zevenhonderd dertig rusthuizen in België door. Ze kwamen er behoorlijk goed vanaf, want slechts een klein percentage voldeed niet. Ik stond versteld van deze positieve berichtgeving. De criteria opdat een rusthuis als ‘goed’ wordt beschouwd, werden erg algemeen gehouden. De inspecteurs beoordeelden op basis van verpleging, verzorging, animatie, ergo/kine, keuken en onderhoud.
Mijn dementerende, rolstoelbehoeftige moeder resideert sinds het voorjaar van 2007 in het (censuur) in Mechelen. Ze wordt er inderdaad goed verpleegd en verzorgd, het eten is er smakelijk en er wordt flink gepoetst.
Ik ga haar drie keer per week bezoeken, steeds na het avondeten van vier uur. Ik doe dit bewust omdat ik weet dat dit tijdstip een dood moment is voor de dementerende bejaarden. Dan moeten ze wachten voor ze elk op hun beurt naar hun slaapkamer worden gebracht. De televisie staat op voor degenen die nog enkel wat beelden kunnen bekijken. Anderen vallen in slaap in hun rolstoel, rammelen aan deuren om buiten te raken of jammeren maar krijgen geen gehoor.
Niemand hoort hen, want ze zijn alleen in de kamer waar ze de meeste tijd van hun resterende leven zullen verblijven. Daar is geen toezicht tot een verpleegster de volgende bewoner komt halen. Die mensen hebben namelijk hun handen vol met het in bed leggen van de ruim twintig zorgbehoevenden.
Ik probeer die wachttijd wat draaglijker te maken door snoepjes aan te bieden en babbeltjes te slaan. Ze kennen me al, ze noemen me de snoepmadam. Ze stellen me vragen, ze klampen me aan, ze willen dat ik de deur van hen openmaak, ze moeten dringend plassen.
Een paar maand geleden probeerde Rik zijn rolstoel te ontvluchten. Hij kwam ten val. Ik kon hem niet alleen helpen uit zijn benarde positie en ging op zoek naar een verpleegster. Na lang zoeken vond ik twee verpleegster in de kelderkeuken. Ik vernam later dat Rik in het ziekenhuis lag wegens een heupbreuk. Ik heb hem nadien nooit meer teruggezien.
Op zaterdag 17 februari, tussen vijf en zeven, heeft mijn moeder eveneens een poging ondernomen om uit haar rolstoel te komen. Ik was er niet. Ook zij is gevallen. Ze werd opgeraapt en meteen in haar bed gestopt. Er werd niet onderzocht of ze zich bezeerd had. Er werd evenmin een arts bijgehaald. Voor oudere mensen kent zo’n val nochtans vaak nefaste gevolgen omwille van een poreus beendergestel.
De volgende morgen bemerkte een verpleegster dat de linkervoet van mijn moeder scheef stond. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht voor een onderzoek. Daar bleek dat haar heup op drie plaatsen is gebroken en een dringende operatie nodig was. Ze moet die nacht verschrikkelijk hebben geleden. Na dit alles pas werden wij, haar kinderen, op de hoogte gebracht.
Volgens de bazin van het rusthuis is er een jammerlijk ongeluk gebeurd, het had overal kunnen gebeuren. Wat een gemakkelijk excuus! Vele verpleegsters zijn volgens haar ook ronduit dom. Ze zou de verantwoordelijke tot de orde roepen.
Ik vraag me af in hoeverre mijn telefonische aanklacht de toestand zal veranderen. Ik maak me geen illusies; het rusthuis heeft een prangend tekort aan personeel. Zal de bazin iemand willen betalen om toezicht te houden op de dementerende mensen die alleen worden achtergelaten tussen vijf en zeven? Ik betwijfel het. Mijn behoefte om haar hiertoe te dwingen groeit met de dag.
Zal ze de schuld echt in de schoenen blijven schuiven van de verpleegsters die nu al veel meer doen dan hetgeen er van hen gevraagd wordt?
Ik begrijp dat mensen angst hebben voor represailles door zulke toestanden aan te kaarten. Ik voel het als mijn plicht tegenover vele hulpbehoevende bejaarden.
Ik heb er kippenvel van gekregen. Ik snap heel goed waarom je razend bent, dat is niet meer dan normaal. Niemand vinden om gedurende twee uurtjes even te komen ‘opletten’, dat is inderdaad bullshit. Zelfs als ze er geen geld in wil investeren, dan moeten er nog vrijwilligers te vinden zijn die het wél willen doen.
Ik hoop in elk geval dat je moeder nu al wat minder mijn heeft en dat haar breuken snel genezen!
O, ik begrijp en herken je woede.
Mijn grootmoeder hadden ze ergens begin december vergeten in haar kamer. Verwarming volle bak omdat ze moest gewassen worden en zij werd in een rolstoel gezet met de gordijnen van de kamer nog dicht.
3 uur later ging mijn tante haar het dagelijkse bezoekje brengen en vond mémé hysterisch met schuim op de lippen in een snikhete donkere kamer en nog steeds in de rolstoel.
Ze waren haar compleet vergeten.
Excuus van het rusthuis? Personeel tekort!
M’n grootmoeder is nooit meer hersteld van dit trauma en is op kerstdag overleden.
Het is volkomen onlogisch, zoveel mensen die werk zoeken en toch is er overal personeel tekort!
Ik wens je mama een spoedig herstel toe.
Dit zijn de schrijnende tekortkomingen van de zorg… te triest voor woorden en vooral ook respectloos
Dit is verschrikkelijk! Ik krijg er kou van.
Je moet een aanklacht indienen, zoek wie er hogerop baas is. Er is steeds nog een baas boven baas.
Hopelijk kan ze het een beetje vergeten…
Ik hoop dat het goed gaat nu met je moeder! Ik begrijp je boosheid maar zal er geen commentaar op geven. Ikzelf ben daarvoor onvoldoende bevoegd en mijn commentaar (hoewel met de beste bedoelingen) zal niet de nodige troost bieden bij gebrek aan ervaring mijnerzijds.
Mijn ouders zijn ook bejaard (86 en 83) en krijgen 2/week hulp in het huishouden. Mijn moeder ligt nu ook zelf in het ziekenhuis met ‘diverticulitis’, hoewel na de schrik van spoedopname vorige woensdag gelukkig aan de beterhand…
Sterkte!
Dit soort voorvallen is schering en inslag in rusthuizen.
Het is ronduit misdadig welke toestanden er dagelijks gebeuren.
Uiteraard is er een groot tekort aan personeel in de zorgsector, dat is intussen algemeen geweten.
Maar er gebeurt niets.
Voor kleine kindjes in een creche is het verplicht een bepaald aantal verzorgers en oppassers in te zetten, voor de veiligheid en goede zorg van onze kinderen. Super. Dat is allemaal zorgvuldig gereglementeerd en wordt gecontroleerd door Kind en Gezin en andere instanties.
Zijn onze oudjes in rusthuizen ook niet weer kinds in vele gevallen? Is een dementerend oudje niet even hulpbehoevend dan een uk?
Door wie wordt het aantal personeelsleden in rusthuizen gereglementeerd?
Door wie wordt er controle gedaan of alles wel goed gaat, of aan alle zorgaspecten wel voldaan wordt?
Waarschijnlijk gaat men uit van de stelling: kinderen verdienen alle zorg, maar ouderen niet want kinderen zijn de toekomst en ouderen het verleden.
Zou het?
Het is om mistroostig en opstandig van te worden als je al die verhalen hoort. Vooral als het om een geliefd iemand gaat.
Je hebt gelijk : het is een echte schande en je boosheid is terecht. Een artikel in Humo laten zetten, met naam van het rusthuis ? Je zou denken met wat je ervoor moet betalen, dat ze toch beter zouden opletten !
Spoedig herstel en sterkte.
@ Antje
Wat een vreselijk verhaal. Nog erger dan mijn moeder is overkomen. Het kan toch niet dat wij hiertegen geen enkel verhaal hebben.
@ Valerie
Ik heb zelfs aangeboden dat ik enkele dagen per week tussen vijf en zeven wil komen opletten. Ze zouden erover nadenken.
@ Chantal
Dat is het, zoals je het zegt. Het is een gebrek aan respect.
@ Annemie
Ik denk dat we niet mogen blijven toekijken op die toestanden. Wij hebben ook rechten, wij mogen ons niet laten afwimpelen.
@ M-go
Zelfs al kaarten we de situatie aan, er gebeurt inderdaad niets. Maar ik wil dat er wel iets gebeurt. Ik wil dat de situatie verandert. Dat er evenveel controles gebeuren in bejaardentehuizen en dat ze niet meer verdoken blijven.
@ Micheleeuw
Eigenlijk ben ik blij dat je me het laatste stootje geeft. Ook anderen raden het me aan. Ik zal het voorval inderdaad bij Humo aanklagen.
Met schrik in het hart, voor eventuele represailles, maar ik doe het toch.
Ken je de Rusthuis-infofoon? Die is elke werkdag telefonisch bereikbaar van 9 tot 12 uur op het nummer 078-15 25 25 (je kunt ook mailen: elke.vastiau@vvsg.be).
De Rusthuis-infofoon wil een laagdrempelig meldingspunt zijn waar particulieren met hun vragen en klachten over rusthuizen en serviceflats terecht kunnen. De familieleden van de bewoners van een rusthuis blijven de grootste groep bellers. Waarvoor je er eveneens terecht kunt, is voor het opvragen van hun jaarverslag. Dat biedt ondermeer een gedetailleerd overzicht van de manieren waarop binnenkomende klachten werden behandeld.
De Rusthuis-infofoon gaat uit van de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG).
Chelone, het gaat niet om wat erger is, hoor. ;)Gewoon het feit dat zoiets kan gebeuren vind ik ontzettend erg!
We vernamen trouwens dat in de gebouwen waar m’n grootmoeder verbleef in de namiddag slechts twee personen de “ronde” doen. Dwz, de bejaarden na hun middagdutje uit bed halen, eventueel verfrissen, koffie met koekje opdienen en in bepaalde gevallen zelfs nog toedienen.
Het gebouw bestaat uit drie verdiepingen en dit voor twee mensen?? Onverantwoord!!
Waar blijft het sociaal contact dan nog voor die mensen? Hun noodzakelijk dagelijks praatje? Die mensen zitten daar maar te zitten, hopend op een babbeltje van gelijk wie.
Ik kan me er zo kwaad in maken…
Oh Chelone, wat leef ik met je mee…
Ik vind het ontzettend erg, krijg er voorwaar tranen van de ogen. Als er onrecht mee gemoeid is, word ik zelf ook des duivels. Na haar val had je moeder in de eerste plaats verzorging moeten krijgen, of tenminste toch een onderzoek. Een rusthuis moet toch dag en nacht over een dokter of een verpleegster beschikken? Dat je moeder gewoon in haar bed gelegd werd, heeft volgens mij inderdaad te maken met domheid, of met nonchalance. ‘k Weet niet of je de directrice daarvoor kan aansprakelijk stellen. De verzorgster van dienst alleszins! Die zou ik zelf de huid volschelden. Mijn moto: neem waar wettelijk mogelijk het heft in eigen hand. Van de dienst waar Menck melding van maakt, had ik nog nooit gehoord. Maar het lijkt me wel de ideale plaats om je beklag te doen.
Intriest en jammer genoeg niet alleenstaand verhaal. Je zou er van kunnen verschieten hoeveel bejaarden ’s avonds voor het slapengaan op bevel antidepressiva te slikken krijgen.
Chelone, ook bij mij kreeg ik het kouder en kouder bij het lezen. Dit is beschamend en moet voor jou inderdaad ondraaglijk zijn. Ik wens je moeder een spoedig herstel. Heel veel sterkte.
Wat een nachtmerrie, dat is echt niet verantwoord, de val was een ongeluk, wat erna gebeurd is, dat is gewoon mishandeling… Hopelijk gaat het nu al wat beter met je moeder.
mijn ouders zij ook in het hetzelfde rusthuis
over het verplegend personeel geen klachten
zijn met niets in orde, noch met de facturen noch met de behandeling op alle gebied van de oudjes
het is me nu teveel geworden en ik heb een klacht ingediend via de rusthuisinfofoon daar zijn ze van dit rusthuis vol klachten op de hoogte maar vragen om alle klachten te kunnen bundelen – hebt u nog meer klachten-contacteer me groetjes
contacteer me op vanromp2@scarlet.be of laat uw e-mail adres kennen
[…] Hier de voorgeschiedenis. […]