Ze zag er uitgeput uit, die arme duif, en liet zich gemakkelijk wat water en kippenvoer voorschotelen. Een prachtig beestje met een paarsroze collier. Ze bleef maar zitten en volgde me overal toen ik de uitgebloeide rozen afknipte.
Misschien was het wel een verdwaalde duif die al ettelijke prijzen had gewonnen en erg kostbaar was voor haar eigenaars, dacht ik.
Terwijl ze at kon ik rustig de nummers op haar geringde pootje aflezen : 1942371 – NL 2010.
Een Nederlandse duif dus die hier verzeild geraakte.
Wat gesurf op het internet leerde me dat je met deze gegevens het telefoonnummer van de eigenaar kan terugvinden.
Eerst belde ik een willekeurige duivenvereniging. De dame van het café (veel lawaai op de achtergrond) kon me niet verder helpen; ik mocht de duif water geven maar liefst geen eten. Anders zou ze blijven. Toen ik haar vertelde dat ik zes katten bezit en ik vreesde voor het leven van het arme diertje, antwoordde ze me dat de katten ook wel een kluifje mochten, niet? Duivenliefhebbers?
Na veel gezoek vond ik het telefoonnummer van de eigenaar in Nederland. Een duur GSM-nummer. De mevrouw aan de andere kant van de lijn was niet eens blij met mijn telefoontje.
Tussen Antwerpen en Brussel de duif komen halen? Neen, geen sprake van, dat was te ver; haar man en zij waren bejaard en niet goed meer te been. Ik mocht met de duif doen wat ik wou: “Geef ze weg, verkoop ze, veel succes ermee!”
Gisterenavond vond ik mijn duifje niet meer terug. Eind goed, al goed, ze was teruggevlogen naar haar thuisland. Ik zag ook geen veren liggen toen ik de tuin inspecteerde.
Alsof de Heilige Geest voor de tweede keer nederdaalde, zat ze vanmorgen plots naast me toen ik mijn dagelijkse portie sudoku’s invulde. Ze had waarschijnlijk de ganse nacht op mijn dak doorgebracht. Vluchtig kon ze wat graantjes meepikken vooraleer mijn jongste kater Pixel haar in het vizier kreeg en ze weer op de nok moest vluchten.
Onderweg naar mijn moeder stopte ik bij een huis met een huis met vele raampjes in de achtertuin, je weet wel. Dit kon niet anders dan een duivenmelker zijn. Ook hij kon helaas niets aanvangen met mijn tam duifje; het zou zijn eigen kroost in de war brengen. Ik moest me verheugen over mijn nieuwe aanwinst en zou er veel plezier aan beleven. Hij wilde me zelfs wat duivenvoer meegeven maar kon verder niets doen.
Om half negen vanavond zat mijn duifje nog steeds op de nok. Het realiseerde zich waarschijnlijk dat het, in de directe nabijheid van zes azende katten, weinig kans had om bij het schoteltje maïskorrels te raken dat nog steeds op de tuintafel stond.
Plots strekte het zijn vleugels en vloog weg.
Hopelijk is het weer welkom waar het vandaan kwam of misschien vond het diertje het fijn bij mij en zie ik het morgen terug.
UPDATE: Het duifje verkoos om bij mij te blijven.
Chelone's blog 